Pompy ciepła używane do ogrzewania budynków można podzielić w zależności od sposobu uzyskiwania  i przekazywania ciepła do pomieszczeń na urządzenia typu:

solanka/woda – pompy tego typu pobierają ciepło z gruntu za pomocą wymiennika gruntowego. W wymienniku tym używany jest  trudno zamarzający roztwór glikolu, który pośredniczy w wymianie ciepła pomiędzy gruntem a czynnikiem roboczym pompy. Ciepło pochodzące ze skraplacza ogrzewa wodę zasilającą instalację centralnego ogrzewania; bezpośrednie parowanie/woda – gruntowy wymiennik ciepła jest jednocześnie parownikiem pompy, a więc w ułożonych w ziemi rurach krąży czynnik roboczy, który w nich odparowuje. Dzięki usunięciu roztworu glikolu i dodatkowego wymiennika pośredniczącego w wymianie ciepła uzyskuje się większą sprawność systemu. Ciepło pochodzące ze skraplacza ogrzewa wodę zasilającą instalację centralnego ogrzewania;

bezpośrednie parowanie/bezpośrednie skraplanie
– gruntowy wymiennik ciepła jest jednocześnie parownikiem pompy, a instalacja grzewcza (wodne ogrzewanie podłogowe) jest skraplaczem. Ani w wymienniku, ani w instalacji grzewczej nie ma płynu służącego jako pośrednik w wymianie ciepła, dzięki temu efektywność tej pompy jest największa; woda/woda – parownik pompy jest ogrzewany wodą czerpaną ze studni, rzeki lub jeziora. Ciepło pochodzące ze skraplacza ogrzewa wodę zasilającą instalację centralnego ogrzewania;

powietrze/woda – parownik pompy jest ogrzewany powietrzem. Ciepło pochodzące ze skraplacza ogrzewa wodę zasilającą instalację centralnego ogrzewania; powietrze/powietrze – parownik pompy jest ogrzewany powietrzem. Ciepło pochodzące ze skraplacza ogrzewa powietrze nawiewane do pomieszczeń; woda/powietrze – parownik pompy jest ogrzewany wodą. Ciepło pochodzące ze skraplacza ogrzewa powietrze nawiewane do pomieszczeń.

1. Efektywność pomp ciepła
2. Powietrzne pompy sprawiają najmniej kłopotów